Colección "CERDEDO IN THE VOYAGER": Contracapas

.
.
.

Cerdedo. Materiais para o estudo da freguesía de San Xoán de Cerdedo. Inventario xeral:

.

Carlos Solla ofrécenos no libro que presentamos unha chea de materiais para o estudo da freguesía de San Xoán de Cerdedo. Descóbrenos así o rico patrimonio cultural cerdedense creado pola humanización da paisaxe e a diversidade (de poboamento, relevo, clima, vexetación, desenvolvemento económico, lingua, etc). Velaí que os signos da verdadeira cultura van sempre asociados ó redescubrimento da Terra. [Texto extraído do limiar]

Ana Acuña

.
.
.
.
.

Cerdedo na obra do Padre Sarmento:

.

Pedro García Sarmento e Gosende (frei Martiño Sarmento) naceu no pazo das Raposeiras de Meilide (freguesía de San Xoán de Cerdedo) no ano 1695.
Aínda que ingresou no mosteiro bieito de San Martín (Madrid) á idade temperá de 15 anos e só se achegou a Galiza en tres ocasións (anos de 1725, 1745 e 1754), a súa escrita reve o zume señardoso de quen, malia a distancia e as circunstancias, xamais deu a esquecemento a súa natureza galega e cerdedense.
.
.

.
.
.

Cerdedo in the Voyager I:

.

Cerdedo, dende a Voyager I, dende o universo, é obxecto de preguntas que non atopan resposta e que abafan o autor: Qui sumus?, Unde venimus?, Quo imus? Son, todas tres, as preguntas transcendentais que estruturan o poemario. Cada unha destas cuestións é tratada de diferentes xeitos polo poeta que non atopa respostas e que se abandona á desesperanza. Cerdedo, Galiza queren ser dignificados dende e para o universo, buscándolle a finalidade do ser a unha entidade étnica ben determinada, pero non apreciada polos propios.

Héitor Mera

..
.
.
.

Almanaque de encantos.
Mitoloxía da Terra de Cerdedo:

.

“Almanaque de encantos” concentra na freguesía de Cerdedo mostras dos seres míticos e dos lugares máxicos que se atopan espallados por toda Galicia. De aí a utilidade do “Almanaque” como dicionario dos seres míticos ou como guía da Galicia máxica cuxo valor sobrancea o local. Nunca unha freguesía acolleu tanto ser!!
Calros Solla continuando ese labor de recolla, de escoitador e transmisor da sabedoría do pobo, deixounos abondosos relatos que testemuñan a riqueza da Terra de Cerdedo.

Ana Acuña

..
.
.
.

Monte do Seixo.
Reivindicación da Montaña Máxica:

.

O monte do Seixo é a montaña da totémica serpe, a montaña da fertilidade, das encrucilladas, dos oráculos, do Alén, a montaña do sol e da lúa; a montaña dos nosos deuses primixenios representados en toda a súa magnificencia.
A proliferación descontrolada de explotacións eólicas na nosa xeografía é, sen dúbida, froito da faciana máis escura do progreso, da avidez, da desmesura, da insensibilidade, da ignorancia e do desleixo. O parque eólico do monte Seixo non se tería construído se a Galiza fose algo máis ca unha colonia e os galegos, aqueles aínda conscientes da súa identidade, uns indíxenas condenados ao ostracismo.

.
.
.
.
.

Monte do Seixo.
O santuario perdido dos celtas:

.

Millor que dicilo fora pintalo pois non atopo nin atoparei as palabras axeitadas para describir a emoción que experimento cando ascendo os tesos cumes do monte do Seixo. Se me permiten o símil, tras anos de camiñadas, escoita paciente, gorentosas experiencias e non poucas contrariedades, o Seixo é para min o que a cidade de Troia foi para Schliemann, o sartego de Tutankamón, para Carter ou a cemba do Machu Picchu, para Bingham. Eis o achádego que lle dá sentido a unha vida. [Texto extraído da introdución]

.
.
.
.
.

Cantares de Manuela de Barro.
Achegas ao cantigueiro de Cerdedo:

.

Os que conviven con Manuela de Barro abráianse, e nós con eles, de que con 80 anos teime en erguerse a altas horas da noite, espelindo a vixilia, para preservar coa escrita os ditos, contos e cantares que lle veñen á cabeza. O seu sacrificado labor de transmisión da sabedoría popular é impagábel, mais como boa galega é consciente de que este é o prezo que hai que aboar para quedar a pre cos devanceiros que forxaron, e dos que herdamos, o feito diferencial da galeguidade.

.
.
.
.
.

Carta arqueolóxica do concello de Cerdedo:

.

Nesta carta arqueolóxica céibanse do esquecemento cento vinte e cinco xacementos prehistóricos localizados no concello de Cerdedo.
Todos os xacementos inventariados foron gravemente alterados ou mesmo destruídos.
A meirande parte dos xacementos foron parcial ou totalmente estragados pola acción do home.
Ningún dos xacementos goza de medidas para favorecer o seu coñecemento ou para garantir a súa preservación.

.
.
.
.
.
O vervo xido.
A fala secreta dos canteiros de Cerdedo: 
.
.

O vervo xido, a semellanza do esperanto de L. Zamenhof, é labor sincrético dos anónimos e corriqueiros arghinas, enxeñeiros da xerga, responsábeis da escolma e criba de sementes léxicas de etimoloxía diversa (castelán, catalán, francés, italiano, latín, portugués, vasco... e, por suposto, o galego). Mais, a diferenza do esperanto, o vervo nunca aspirou a ser unha lingua internacional, senón o código hermético destes habelenciosos e cosmopolitas construtores.
.
.
.

.
.
O ano que chimpamos o cacique.
Crónica do agrarismo en Cerdedo:
.
.

Donde puede verse la diferencia de moral y de procedimientos entre los adictos al caciquismo y los elementos que se apartaron de la tutela de éste es en ese pequeño ayuntamiento de Cerdedo cuya emancipación, pacificación y progreso ha sido objeto especial de nuestros desvelos. Cerdedo, lo repetimos con el legítimo orgullo de quien consigna una verdad incuestionable a la que ha dado vida y aliento, es un modelo de justicia en cuanto depende de la corporación municipal nacida de la entraña del pueblo que se ha dejado guiar por nuestros consejos. En el Gobierno Civil y en la Delegación de Hacienda han dejado de oír el nombre de Cerdedo desde que se constituyó allí la mayoría agraria. La ley ampara allí a todos por igual, sin distinción de amigos y adversarios. Se quiebran las influencias ante la noción de lo justo. A nadie, por enemigo, se le ha impuesto indebidamente un solo céntimo. No ha puesto el alcalde un solo reparo al ejercicio de los derechos ciudadanos sin mirar el color de quienes deseaban practicarlo.

J. Cea (Progreso, 3-7-1918)

.
.
.
.
.
O código da vincha.
Retrincos da intrahistoria de Cerdedo:
.
.

Aquel Cerdedo louzán das cinco mil almas, das tres bandas de música e dos dous equipos de fútbol avellentou mal. Aquel vizoso Cerdedo preditatorial encama hogano a súa osame maltreita. A súa faciana amosa os efectos irreversíbeis dunha dieta pobre en calcio e as consecuencias dunha histérica e chambona cirurxía. O sancristán da crise tanxe, metódico, as campás a toque de defunto.
Non obstante, Cerdedo agocha en si mesmo o antídoto contra este veleno paralizante. Urxe, pois, asollalo, liberalizar a súa patente; descifrármonos novamente, redescubrirnos, estimándonos no que fomos para atinxir o que degoxamos ser.

.
..
.
.
O crime de Pardesoa:
.
.

Na madrugada do 23 de novembro do ano 1897, a aldea do San Marcos, pertencente á freguesía de Pardesoa, no concello pontevedrés de Forcarei, converteuse en escenario dun crime horrendo.

Naquela data infortunada, obrouse a morte violenta de Xoán Rei Prado, mentres que a súa muller, Perfecta Espiña Arén, era vítima dunha cruel agresión.

Nun comezo, a prensa informou da vil actuación dunha cuadrilla de foraxidos, encirrados pola fortuna que Xoán Rei, prestamista, gardaba na súa casa.

Co pasar dos días, as pescudas policiais ofrecerán unha versión inopinada dos feitos.

.
.

.
.
.
As pedras da tribo.
Retrincos da intrahistoria de Cerdedo II:
.
.

As pedras da tribo é unha emocionada homenaxe á nosa cultura milenaria, perdurábel na obra pétrea e sublimada na lingua. Aqueles que ignoran, magoan ou fan de menos os nosos sagros sinais de identidade non merecen ser considerados fillos da Galiza. Ende ben, os bispos son efémeros, as catedrais, eternas.

Aínda que nunca veñen mal as palabras de alento, non me inmuto perante as loas nin perante as diatribas. Son consciente de ter agromado en lúa pouco propicia, porén seguirei mantendo a miña fe no pobo, xa que nunca choveu que non escampara. Investín moito do meu tempo e esforzo en presentarlle ao mundo un Cerdedo digno, alternativo, orgulloso da súa esencia, da súa singularidade; por veces, idílico. Se non queda outra, acompañarei fidelmente os seus despoxos até a cova. Aliás, sexa cal sexa a súa sorte, xamais me conformarei con cousa calquera, posto que a miña terra é merecente do mellor. Tempos virán.

.
.

.
.
.